Kiedy przedsiębiorca musi płacić pdof?

Opodatkowanie pdof regulują dwie ustawy:

1) ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) oraz

2) ustawa z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. Nr 144, poz. 930 ze zm.).

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody przedsiębiorcy, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy.

Jeżeli zatem podatnik będący przedsiębiorcą uzyskuje dochody z więcej niż jednego źródła, przedmiotem opodatkowania w danym roku podatkowym jest suma dochodów ze wszystkich źródeł przychodów (zasada kumulacji dochodów).

Dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy szczególne nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekroczą sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Przedsiębiorcy, którzy prowadzą działalność gospodarczą sklasyfikowaną jako działalność zarobkową:

a) wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową,

b) polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,

c) polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych

– prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9,

– zobowiązani są do zapłaty podatku.

W Wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 8 września 2005 r.

I SA/Ol 270/2005 są dwie tezy, które każdy z przedsiębiorców powinien mieć na uwadze:

1. Jeżeli we wszczętym postępowaniu organ podatkowy stwierdzi, że płatnik nie pobrał podatku ze względu na błędne zaliczenie wypłaconych należności jako należności osiągniętych przez podatnika ze źródła, z którego podatnik sam jest obowiązany zadeklarować i zapłacić podatek (zaliczkę), to powinien sprawdzić, czy rzeczywiście podatek, mimo że nie został pobrany przez płatnika, nie wpłynął na rachunek Urzędu Skarbowego w wysokości i terminie, w którym ten obowiązek płatnik miał wypełnić.

2. W myśl art. 30 § 1 Ordynacji podatkowej płatnik odpowiada za własne zaniechanie i jednocześnie za cudze zobowiązanie. Jeżeli to zobowiązanie wygasło przez zapłatę, bezprzedmiotowe staje się wydanie decyzji zobowiązującej płatnika do jego zapłaty.

Podmiotowość prawno-podatkową w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych z tytułu działalności gospodarczej prowadzonej w formie spółki cywilnej mają wyłącznie wspólnicy. Wyrok SN z dnia 8 marca 2001 r., III RN 81/2000.

W przypadku spółek cywilnych podatnikiem nie jest spółka, lecz każdy wspólnik indywidualnie. W związku z tym określenie wysokości przychodu, dochodu do opodatkowania oraz należnego podatku dochodowego dokonuje się jedynie dla poszczególnych wspólników. Wspólnikom spółki cywilnej przysługuje prawo do odliczenia od dochodu darowizny dokonanej z majątku spółki na cele przewidziane w art. 26 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w wysokości proporcjonalnej do ich udziałów w zyskach spółki.

Ryczałt

Ustawa z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. Nr 144, poz. 930 ze zm.) reguluje opodatkowanie niektórych przychodów (dochodów) osiąganych przez przedsiębiorców prowadzących pozarolniczą działalność gospodarczą.

Zgodnie z nią opodatkowaniu ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych podlegają przychody z pozarolniczej działalności gospodarczej (art. 14 ustawy o pdof), w tym również, gdy działalność ta jest prowadzona w formie spółki cywilnej osób fizycznych oraz w formie spółki jawnej osób fizycznych. Opodatkowaniu ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych podlegają również otrzymane lub postawione do dyspozycji przedsiębiorcy podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń z tytułu umowy najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze. Dla ustalenia wartości otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń z tytułu tych umów stosuje się art. 11 ust. 2-2b ustawy o podatku dochodowym.

W 2008 r. ryczałt mogą opłacać podatnicy, którzy w 2007 r. uzyskali przychody z działalności gospodarczej w wysokości nieprzekraczającej 150 000 euro (565 200 zł) lub uzyskali przychody wyłącznie z działalności prowadzonej w formie spółki, a suma przychodów wspólników spółki z tej działalności nie przekroczyła kwoty 150 000 euro (565 200 zł).

Do podatników rozpoczynających działalność w roku podatkowym, którzy w poprzednim roku podatkowym nie prowadzili działalności, opodatkowanie ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych stosuje się od dnia uzyskania pierwszego przychodu.

W przypadku nowo utworzonej spółki za rozpoczęcie działalności uważa się datę uzyskania pierwszego przychodu przez tę spółkę.

Nie stanowi rozpoczęcia działalności w roku podatkowym:

1) całkowita lub częściowa zmiana branży lub przedmiotu działalności,

2) zmiana umowy spółki lub zmiana wspólnika.

Podstawa prawna:

Ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.)

Ustawa z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. Nr 144, poz. 930 ze zm.).