Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych daje możliwość zaliczenia środków trwałych o wartości przekraczającej 3.500 zł i okresie użytkowania krótszym niż 12 miesięcy bezpośrednio w koszty prowadzonej działalności. Stosując jednorazowe odliczenie warto zachować ostrożność. Może okazać się, że będziemy używać dłużej i konieczna będzie korekta oraz obowiązek uiszczenia odsetek lub wystąpi obowiązek skorygowania kosztów.Potwierdził to Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w wyroku z dnia 27 sierpnia 2013r. ( sygn.akt I SA/Po220/13), w którym wskazał, że:   Zagadnienie kosztów uzyskania przychodów normuje art. 22 ust. 1 i art. 23 ust. 1 u.p.d.o.f. Stosownie do tych przepisów, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Pojęcie kosztów uzyskania przychodów oparte jest na klauzuli generalnej, a zatem zaliczyć do nich można wszelkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów z wyjątkiem wymienionych w art. 23 ust. 1 u.p.d.o.f. Podkreślenia wymaga, że wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodu, nie stwarza domniemania, że wszystkie pozostałe koszty, które nie są wymienione w art. 23 ust. 1 u.p.d.o.f., zostają z mocy prawa uznane za koszty podlegające odliczeniu. Poniesienie wydatku, który nie został wymieniony w art. 23 nie oznacza, że wydatek taki automatycznie będzie uznany za koszt uzyskania przychodów. Podatnik ma bowiem możliwość odliczenia od przychodów wszelkich kosztów pod warunkiem, że mają one związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma, bądź może mieć, wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Warunkiem koniecznym dla uznania wydatku za koszt uzyskania przychodu, co wynika z przytoczonej definicji, jest jego poniesienie i to nie tylko w sensie ewidencyjnym oraz związek z prowadzoną działalnością i cel jego poniesienia, tj. osiągnięcie przychodu lub zachowanie albo zabezpieczenie jego źródła. Przepisy u.p.d.o.f. dopuszczają możliwość zaliczenia bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów wydatków na nabycie składnika majątku o wartości przekraczającej 3.500 zł, o ile przewidywany przez podatnika okres jego użytkowania nie przekroczy 12 miesięcy. Tym samym uznać należy, że organ prawidłowo stwierdził w spornej interpretacji, że skarżący będzie miał w istocie prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów całość wydatków poniesionych na zakup nieruchomości lokalowej wraz z przynależnym do niej miejscem postojowym w hali garażowej. Nie sposób jednocześnie odmówić racji zastrzeżeniu poczynionemu przez organ w motywach interpretacji, co do dalszych skutków działań skarżącego opisanych w interpretacji. Zatem w ocenie Sądu prawidłowe jest stanowisko organu, że późniejsze przekazanie na cele osobiste nieruchomości mieszkalnej wraz z przynależnym do niej miejscem postojowym w hali garażowej, wykorzystywanych w działalności gospodarczej przez okres krótszy niż 12 miesięcy (niebędących środkami trwałymi), spowoduje, iż zaliczone do kosztów uzyskania przychodów wydatki poniesione na ich zakup powinny być umniejszone o całą kwotę uprzednio zaliczoną w koszty, zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 49 u.p.d.o.f. Skoro organ związany jest opisem zdarzenia przyszłego przedstawionym we wniosku, to był zobowiązany uwzględnić podniesioną we wniosku okoliczność, że podatnik ma zamiar przeznaczyć nieruchomości lokalowe „powtórnie na cele osobiste”. Nie ulega żadnej wątpliwości, co trafnie podniósł organ w odpowiedzi na skargę, że brak obowiązku korekty kosztów dawałby możliwość podatnikom zaliczenia do kosztów działalności gospodarczej kosztów zakupu wszelkich składników majątku, które przed upływem roku byłyby wycofane na potrzeby osobiste. Oczywiste jest zatem, że takie wydatki nie mogą obciążać kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej, a aprobata stanowiska skarżącego byłaby de facto przyzwoleniem na obejście prawa. Wobec powyższego, za prawidłowe należy uznać stanowisko organu, że podatnik, który wydatek na zakup rzeczowego składnika majątku zużywającego się stopniowo zaliczy ze względu na jego przewidywany okres używania krótszy niż rok – od razu w koszty, a następnie przed upływem roku wycofa go z działalności na cele osobiste – będzie zobowiązany skorygować koszty o całą kwotę”.