Kiedy wybrać tradycyjne, a kiedy zwinne zarządzanie projektami (agile)?

Metoda tradycyjnego zarządzania projektami a metoda agile – czym się różnią?

O metodzie tradycyjnego zarządzania projektami 

Tradycyjne zarządzanie projektami (zwane też kaskadowym) zorientowane jest wokół elementów pewności i sekwencyjności. Polega ono na wdrażaniu kolejnych, zaplanowanych odgórnie kroków, w realizacji uprzednio skonkretyzowanego, klarownego celu.

Metoda ta nie dopuszcza żadnych niedopowiedzeń – zaspokajane potrzeby, budżet pozostający do dyspozycji, termin realizacji – wszystko to ująć można w ramy jednoznacznych danych. Właśnie na ich podstawie formułowany jest plan działania, w ramach którego ujmuje się następujące po sobie etapy zarządzania projektem: 

• analizę, 
• projektowanie, 
• implementację, 
• testowanie, 
• utrzymanie. 

Kolejne z nich realizowane są dopiero w następstwie domknięcia działań w ramach poprzedniego etapu. To przejrzystość, jasno sformułowane zasady i udokumentowanie ich zastosowań mają prowadzić do osiągnięcia zamierzonych rezultatów.

Tym samym tradycyjne zarządzanie projektami jest modelem bezpiecznym w realizacji, w którym trudno o chaos oraz który nie stawia wobec członków zespołu znacznych wymagań w zakresie ich kompetencji.

Z drugiej strony, jest to model oporny na zmiany, bardzo czaso- i kosztochłonny oraz niezwykle sformalizowany, a co za tym idzie – trudno o znalezienie dla niego zastosowania w branżach, w których zmiana jest integralnym elementem otoczenia biznesu (IT, technologie, moda). Jego przykładami są PRINCE2 i PMI/PMBOK.

Metoda zwinnego zarządzania projektami

Zwinne zarządzanie projektami (tzw. agile) powstało w wyrazie chęci dostosowania metod zarządczych do dynamicznego otoczenia biznesu, w którego istotę wpisana jest niepewność i adaptacja do zachodzących zmian. W tym celu porzucono ideę ustrukturyzowanego procesu zarządzania z jasno zdefiniowanymi i zsekwencjonowanymi elementami na rzecz wytycznych, takich jak: 

• efektywność, 
• współpraca, 
• nastawienie na zmianę. 

Metoda agile odrzuca linearne ujęcie procesu projektowego na rzecz tego multicentrycznego, w którym na ostateczny kształt uzyskanych rozwiązań składa się wielość innych, względnie niezależnych. Tak ujęte małe jednostki projektowe są znacznie bardziej elastyczne, kiedy okoliczności zmuszają do zmian. To ich kształt definiuje też kierunek, w którym się zmierza, a który nie jest ukształtowany w sposób statyczny, jak to miało miejsce w przypadku metody tradycyjnego zarządzania projektami. 

Model zwinnego zarządzania projektami umożliwia więc działanie w czasie rzeczywistym, bez konieczności formalizowania każdego podjętego kroku. Pozwala też zaangażować wokół projektu cały zespół, który pracuje razem, wzajemnie się napędzając w kreowaniu innowacyjnych rozwiązań.

Z drugiej jednak strony taka organizacja pracy wymaga znacznej dyscypliny i koordynacji tak, aby skupić mnogość działań wokół priorytetowych kierunków. To też model niemożliwy w realizacji, kiedy mowa o dużych organizacjach, które siłą rzeczy muszą formalizować ramy swojej działalności. Nie sprawdzi się on również w przypadku projektów z jasno sprecyzowanym celem, o nieznacznej podatności na zmiany. Przykładami zwinnego modelu zarządzania są  AgilePM (DSDM) i Prince2Agile.

Zarządzanie tradycyjne czy metoda agile? – różnice

Rozważając, który z omówionych modeli zarządzania projektem jest właściwszy dla danej organizacji, warto pochylić się nad kluczowymi różnicami, jakie można między nimi dostrzec:

• model zarządzania tradycyjnego zakłada jasno sformułowany, statyczny cel, podczas gdy model agile zorientowany jest raczej wokół mniej precyzyjnej wizji,
• model zarządzania tradycyjnego dedykowany jest dużym organizacjom, podczas gdy model agile – niewielkim zespołom,
• model zarządzania tradycyjnego dedykowany jest złożonym projektom, podczas gdy model agile – mniejszym przedsięwzięciom,
• model zarządzania tradycyjnego, w przeciwieństwie do modelu agile, jest bardzo sformalizowany,
• model tradycyjny uwzględnia potrzeby klienta na etapach analizy i testowania, podczas gdy model agile bierze je pod uwagę na kolejnych etapach zarządzania projektem, 
• model zarządzania tradycyjnego może być wdrażany nawet mimo braków kompetencyjnych zespołu, co byłoby niemożliwe w przypadku modelu agile, 
• model zarządzania tradycyjnego jest oporny na zmiany, w przeciwieństwie do modelu agile, 
• model zarządzania tradycyjnego jest modelem niskiego ryzyka, podczas gdy model agile, w związku ze swoim niedoprecyzowaniem, ma to ryzyko wpisane w swoją istotę.