Promesa na kredyt inwestycyjny a koszty uzyskania przychodu

Zaciągnięcie kredytu inwestycyjnego przeznaczonego na rozwój działalności wiąże się najczęściej z wieloma formalnościami – szczególnie, jeśli firma stara się jednocześnie o uzyskanie dofinansowania. W takim przypadku jednym z warunków pozytywnego rozpatrzenia wniosku może być konieczność uzyskania promesy bankowej, której koszt ponosi przedsiębiorca. Promesa na kredyt inwestycyjny – jak i kiedy zaliczyć taki wydatek w koszty uzyskania przychodu?

Promesa bankowa a koszt uzyskania przychodu

Przedsiębiorca, opłacając uzyskanie promesy bankowej na kredyt inwestycyjny związany z rozwojem przedsiębiorstwa bez większych wątpliwości może przyjąć, że wydatek taki będzie mógł stanowić koszt uzyskania przychodu. Promesa stanowi bowiem często warunek konieczny do uzyskania dofinansowania dla firmy, a co za tym idzie – jest niezbędna do rozwoju działalności, np. poprzez nabycie nowych środków trwałych. Tym samym jest to wydatek poniesiony w celu uzyskania przychodu. Jednocześnie nie występują szczególne przepisy, które wyłączałyby możliwość uwzględnienia takiej promesy w kosztach.

Promesa bankowa – koszt bezpośredni czy wartość środka trwałego?

Uzyskanie promesy bankowej jest wymagane przy dużych inwestycjach – najczęściej u przedsiębiorców, którzy starają się o spore dofinansowania na zakup środka trwałego. Powstaje zatem wątpliwość, czy koszt takiej promesy może zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów w momencie poniesienia takiego wydatku; czy też jest on związany z nabyciem środka trwałego, a tym samym – powinien zwiększyć wartość początkową takiej inwestycji.

W powyższej kwestii Ministerstwo Finansów wielokrotnie odpowiadało na zapytania w ramach interpretacji indywidualnej. Obecnie – w związku z ostatnią interpretacją Dyrektora KIS – przyjmuje się, że wprawdzie uzyskanie promesy jest wydatkiem związanym docelowo z nabyciem środka trwałego, jednakże w praktyce nie wpływa na jego wartość początkową. Tym samym koszt promesy można zaliczyć do kosztów podatkowych w momencie jego poniesienia, a nie w postaci zwiększenia wartości początkowej środka trwałego.